Paniekvoetbal of zoeken naar richting en betekenis?

Doe jij mee aan paniekvoetbal of zoek jij naar richting en betekenis?

Deze week had ik een mooi gesprek met mijn vriendin Marjon* over onze inzichten van de afgelopen maanden in het zoeken naar richting. Ik wil je enkele van onze ideeën meegeven.

We zien om ons heen dat ieder mens verschillend reageert op de huidige situatie. De één valt letterlijk stil, de ander vlucht. En weer een ander vecht terug.

Hoe we reageren en welke acties we ondernemen, wordt onder meer bepaald door onze blauwdruk en onze karakterstijlen.

“Ik heb me verwonderd over de manier waarop mensen zich online manifesteren,” vertelt Marjon. “Van sommige acties ben ik echt gecharmeerd, maar toch denk ik soms: is dit nu écht wat je wilt doen? Want voor je het weet, ben je zo ver van jezelf verwijderd. Dat kan toch niet de bedoeling zijn?”

Ook in mijn optiek kan dat niet de bedoeling zijn. Ik begrijp wel waarom het gebeurt. Zeker in een tijd waarin we onder druk staan. Onder druk van de situatie en onze omgeving, van de meningen en adviezen van anderen.

Daarnaast voelen mensen druk om te blijven presteren, om zich te bewijzen. Want ja, erg ‘cool’ is het niet om toe te geven dat je stilvalt.

Maar wat als je niet aan die verwachtingen kunt of wilt voldoen, óf als je alleen al moeite hebt om de enorme vloedgolf aan informatie te filteren die dagelijks op je afkomt? Dan kun je gevoelens van stress, onzekerheid en angst ervaren.

Leven is bewegen

Ik denk dat het de kunst is om je over te geven aan het leven zoals het zich aandient. Dat betekent niet dat je alles maar over je heen moet laten komen. Absoluut niet. Je hoeft ook niet berustend op de bank te gaan zitten… alsjeblieft niet!

Je hebt namelijk altijd een keuze. Het leven dient zich aan, en dan?
Dát is een bepalend keuzemoment.

Steek je al je energie in je verzetten? Schiet je in de paniekmodus, zoals veel anderen doen, en beweeg je dáár in mee? Of zoek je een manier om – onder de gegeven omstandigheden – trouw te blijven aan jezelf?

Ik volg op dit moment een analistenopleiding in Human Design, over de blauwdruk van mensen. Dat helpt me enorm. Om mijn eigen gedrag en reacties te begrijpen, en om te begrijpen wat er bij anderen gebeurt. Om van daaruit mijn eigen richting te zoeken.

Een richting die bij mij past.

Maar die vraag slaan veel ondernemers over, zo concludeerde ook Marjon. Zij is net als ik ondernemer en ziet bijna iedereen in haar netwerk alles online aanbieden. Want ‘dat doen anderen ook’. Maar pást het bij je? Of heb je de energie van het 1-op-1 contact nodig, of de energetische wisselwerking met een groep?

De vraag of ‘de nieuwe standaard’ van online werken bij je past, stellen veel ondernemers zich blijkbaar niet. Want als de omzet wegvalt, ligt paniekvoetbal op de loer. De lange termijnplannen gaan de ijskast in. De korte termijn is te onzeker om ver vooruit te durven denken. Alleen: waar sta je dan over een jaar? Heb je dan je omzet gered en ben je jezelf kwijtgeraakt?

Versta jij de kunst van je overgeven?

Ik probeer me over te geven aan het leven en me daar in te oefenen. Dat gaat de ene dag gemakkelijker dan de andere. Het vraagt om bewustzijn. Om bewust kijken. Om reflectie. En om vertrouwen. Vertrouwen op je intuïtie. Het ene moment betekent dit je terugtrekken en een volgend moment weer naar buiten treden en handelen.

Om te leren meebewegen op de flow van het leven, kunnen we veel leren van de natuur en van dieren. Ze hebben geen last van gedachten, maar handelen instinctief en geven zich (soms heel letterlijk) over aan het leven.

Wat zie jij als je naar onderstaande foto kijkt? Wat roept dit beeld bij je op? Durf jij net als deze aap te vertrouwen? Waag jij de sprong?

In welke richting wil jij bewegen? Waar kies jij instinctief voor?

En de belangrijkste vraag: weet je in welke richting je wilt springen?

Vind jouw eigen richting

Een tijd als deze kan ons ook motiveren om anderen te helpen en een nieuwe, zinvolle richting te ontdekken in ons leven. Dat blijkt uit tal van onderzoeken. En ik zie het bijvoorbeeld ook bij Marjon.

“Nadat ik even helemaal was teruggeworpen op mijzelf en mijn gezin, merkte ik na een paar weken dat ik ruimte voelde om na te denken over een nieuwe richting voor mijn werk.” Ze legt uit: “Je weet dat ik al bezig was met een nieuwe onderneming. En ook dat dat veel van mij vraagt in tijd en geld. Dus ik kon me er niet volledig op toeleggen.”

Peinzend vervolgt ze: “Het voelt dubbel om te erkennen dat ik dankbaar ben voor deze tijd. Want ik weet dat veel mensen in een nachtmerrie leven. Maar als ik naar mezelf kijk: mijn werkzaamheden als bedrijfstrainer zijn stilgevallen. Dat was zo’n beweging van het leven waar ik geen rekening mee had gehouden.”

“Ook ik twijfelde even: moet ik nu online gaan werken? Maar dat past niet bij me, het voelt niet oké. Dus ik heb besloten deze tijd te gebruiken om na te denken hoe ik vorm en inhoud wil geven aan mijn nieuwe initiatief. Iets waarvan ik weet dat het naadloos aansluit bij wat voor mij echt belangrijk is in het leven. Dat heb jij me ook al heel mooi laten zien met de Cirkel van Inzicht.”

Vrijheid om te kiezen

Met dit verhaal wil ik je laten zien dat je altijd een keuze hebt. Ook als de meeste mensen paniekvoetbal spelen, mag jij kiezen voor een andere richting.

Niemand dwingt je om mee te gaan met ‘de massa’. Jij hebt de regie over je eigen leven, en dat betekent dat je je eigen koers moet varen in plaats van je te laten leiden door de koers van anderen.

Ik wil je met 3 simpele vragen uitnodigen om na te gaan wat voor jou werkelijk telt:

– Hoe wil jij op de huidige situatie reageren?
– Wat is voor jou nu zinvol?
– Waar wil je echt volmondig JA tegen zeggen?

Misschien vind je het niet gemakkelijk om hier zelf het antwoord op te vinden. Dan helpt het om er met iemand over te sparren. Of misschien is dit voor jou het moment om te ontdekken hoe je écht de leiding kunt pakken over jouw werk en leven.

Lees hier alles over de Cirkel van Inzicht of neem contact met mij op. Met plezier help ik je op weg naar meer inzicht, richting en resultaat.

* Uit privacyoverwegingen is de naam Marjon gefingeerd

 

Loyaal zijn aan jezelf, wat levert dat op?

Een verhaal over loyaal zijn aan jezelf en inzicht krijgen in waarom je doet wat je doet en moed hebben om het te doen

Met verwondering zie ik hoeveel vrouwen zichzelf wegcijferen. Ze hebben vooral moeite met nee zeggen tegen anderen. Mannen ook trouwens. Herkenbaar? Als jij niet in die valkuil trapt, dan zie je het wel bij collega’s gebeuren, bij medewerkers en of je vriendenkring.

Behalve moeite met nee zeggen hebben veel mensen het gevoel dat ze zichzelf moeten bewijzen. Of ze nemen te weinig tijd voor zichzelf omdat ze zo hard werken. En dan dat schuldgevoel dat op de loer ligt en de eeuwige twijfel?!

Zelf heb ik er jaren mee geworsteld. Altijd voor anderen klaarstaan, hard werken, druk voelen om te presteren en mezelf te bewijzen, vooral tegenover… mezelf. En dat is zo vermoeiend.

NB: Dacht je dat alleen vrouwen hier mee worstelen, dan heb je het mis. Ook bij mannen kom ik het regelmatig tegen, alleen spreken mannen zich er minder snel over uit.

Een prachtige maar niet zo effectieve kwaliteit

Vooral vrouwen van 40-45 jaar zie ik hiermee worstelen. Ze krijgen behoefte aan ruimte voor hun eigen ontwikkeling na jaren van zorgen voor kinderen en tegelijk werken aan hun carrière. De behoefte om tijd te maken voor zichzelf wurmt zich omhoog. Maar ja, hoe moet het dan met…? Vul maar in: partner, kinderen, baan, mantelzorgtaken, huishouden.

Kan ik dat wel maken?

Veel vrouwen zijn bijzonder loyaal aan anderen, en dat is natuurlijk een prachtige kwaliteit. Je staat onder vriend én vijand bekend als iemand op wie anderen kunnen bouwen. Je hebt een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Maar dat anderen altijd op je kunnen rekenen, blijkt voor jezelf niet altijd even effectief.

Zijn vrouwen loyaler dan mannen?

Ik vroeg me af of vrouwen loyaler zijn dan mannen, maar uit onderzoek blijkt dat dit niet altijd opgaat. Volgens Melnyk, Van Osselaer en Bijmolt hangt de mate van trouw af van ‘het object van loyaliteit’. Zo blijken vrouwelijke consumenten loyaler te zijn aan individuele medewerkers. Terwijl mannelijke consumenten loyaler zijn aan groepen en bedrijven.

Wat voor consumenten geldt, zal niet veel anders zijn voor werknemers en managers, stel ik me zo voor. Dus je kan voorzichtig stellen dat vrouwen zich hechten aan collega’s en dat de loyaliteit van mannen vooral bij ‘het team’ of ‘het bedrijf’ ligt.

Geen vuur, wel verwarring

Neem bijvoorbeeld Jeroen* (44). Hij werkt al ruim 20 jaar voor dezelfde werkgever, tegenwoordig als teamcoördinator en beleidsadviseur voor de directie. De verwachting van de directie is dat hij zich klaarmaakt voor de volgende stap in zijn carrière. En dat zou dan een functie zijn, een treetje hoger op de hiërarchische ladder.

Jeroen zelf is eerlijk gezegd moe van het moeten voldoen aan alle verwachtingen van anderen. Hij mist het vuur, hij voelt geen passie.

Die passie voelde hij wel als voetbaltrainer, maar die hobby heeft hij opgegeven omdat die niet te combineren viel met forenzen. Maar dat vuur, die passie, voelt hij als hij erover praat. En niet in de politiek-bestuurlijke arena waarin hij dagelijks opereert.

Hij is goed in wat hij doet. Jeroen vertelt: “Ik krijg dikwijls complimenten dat ik vakinhoudelijk sterk ben en persoonlijk betrokken. Ik maak altijd tijd voor collega’s en ben een steun voor mijn eenheidsmanager.” Mensen zien hem steeds verder groeien in die rol. Dat maakt het ook zo verwarrend, want hij ziet het zelf heel anders.

De vraag die Jeroen hoofdbrekens bezorgt, is: waarom ben ik zo hard voor mijzelf als anderen tevreden zijn? Ook mist hij een gevoel voor richting. Waar naartoe ben ik onderweg? Wat wil ik bijdragen aan deze organisatie en aan de maatschappij? Waar wil ik voor gaan? “Die eeuwige twijfel, daar word ik zooo moe van,” verzuchtte hij tijdens het intakegesprek enkele maanden geleden.

Vertrouwen om zijn hart te volgen

Jeroen kwam bij mij voor meer inzicht in zijn gedachten en om die richting helder te krijgen. De eerste opluchting voelde hij toen we de uitkomsten van de scans bespraken die hij had gemaakt om inzicht te krijgen in zijn karakterstijlen en werkmotivatie. Nu begrijpt hij waarom hij helemaal niet de ambitie heeft om zijn carrière voort te zetten als manager.

Deze rapporten gaven Jeroen het vertrouwen om zijn hart te volgen en een streep eronder te zetten. Je baan opzeggen als je halverwege de veertig bent. Is dat wel verstandig, vragen mensen aan hem. Eerder zou Jeroen die mensen gelijk hebben gegeven en door zijn gegaan op de ingeslagen weg. Maar nu is het meer: feel the fear and do it anyway.

Is dat spannend? Jazeker! Gaat dat van de een op andere dag vlekkeloos? Nee! Maar de drive is er. Jeroen is wakkergeschud. Hij wil niet langer afhankelijk zijn van de richting die anderen voor hem kiezen én van zijn eigen beperkende overtuigingen. Werken mag hij nog lang genoeg. Bovendien heeft hij volop energie en ideeën heeft om zijn bijdrage ook echt waardevol te laten zijn.

Dichterbij zichzelf en bij huis

Jeroen wil graag weer in zijn eigen woonplaats werken, op de fiets naar zijn werk kunnen en met het avondeten thuis zijn.

Uit onderzoek blijkt dat we vaak de voordelen van een nieuwe baan en werkplek overschatten en de nadelen onderschatten, zoals de emotionele en fysieke belasting van het reizen. Ben Tiggelaar heeft daar een mooie column over geschreven (NRC, 15 maart 2019).

Wie langer forenst, blijkt meestal minder tevreden over zijn gezondheid, zijn vrije tijd en zijn leven als geheel. Forenzen melden meer stressklachten, variërend van een hogere bloeddruk tot slechtere cognitieve prestaties. – Ben Tiggelaar

Het blijkt dat de ideale reistijd van en naar je werk ongeveer een kwartier is. Jeroen is intussen in gesprek met een bedrijf op twintig minuten fietsafstand. Nu zit hij nog elke ochtend en avond vijfkwartier in de auto. Die tijd die Jeroen daarmee kan terugwinnen, wil hij weer steken in zijn grote hobby en passie: voetbal. Hij heeft al contact gelegd met een club in zijn woonplaats waar binnenkort een plaats als trainer vrijkomt.

Het blijft nog even spannend voor Jeroen, maar de opluchting dat hij weer richting in zijn leven geeft, is groot. En dat die richting zo blijkt te passen bij wie hij is en wat hij écht wil, heeft hem verwonderd. Hij was het bijna normaal gaan vinden dat het leven je in een bepaalde richting duwt.

Ook ik heb ervaren hoeveel meer rust ik in mijn leven en werk heb sinds ik trouw durf te zijn aan mezelf. Misschien zijn dat wel de factoren waar het om draait: inzicht in waarom je doet je wat je doet en durf. En hoe mooi is het dat dat inzicht je vaak de moed geeft om knopen door te hakken.

Wil jij jouw motivatie ook onderzoeken? Weet je eigenlijk wel welk pad je wilt inslaan maar mis je de moed om het ook echt te doen? Neem dan contact met me op. Ik denk graag met je mee!

*De naam van Jeroen is om privacyredenen gefingeerd.