Afscheid nemen: loslaten in het groot en in het klein

Afscheid nemen: loslaten van kleine en grote dingen - verhaal van Irene van Gameren

Afscheid kent vele gezichten. De groeipijn op het moment dat je dochter afscheid neemt van de basisschool. Afscheid en een nieuw begin in één. Hoe anders is het als iemand overlijdt. Dan is het afscheid voor altijd, afscheid van ‘wat nooit zal zijn’. Afscheid nemen betekent hoe dan ook: loslaten, zoals het loslaten van een baan of van gewoonten die niet meer voor je werken.

Deze week werden we geconfronteerd met het verlies van Loes. De 18-jarige Loes overleed door een noodlottig ongeval. Een verlies dat niet onder woorden valt te brengen voor haar ouders, zus, broer en directe vrienden en familie.

Ik heb Loes zelf niet gekend, maar uit de verhalen van haar ouders bleek steeds hoe Loes midden in het leven stond. Ze stond op het punt om haar tienertijd van zich af te schudden, los te laten. Dat gaat niet gebeuren. In plaats daarvan moeten haar ouders hun dochter nu loslaten en vraag ik me af: kán dat, als ouder je kind loslaten?

Afscheid nemen is loslaten

Ze zeggen wel eens dat loslaten begint zodra je kind geboren is. Denk aan het moment dat een kind leert kruipen, voor het eerst naar de peuterspeelzaal gaat of naar de kleuterschool. Al die eerste keren. Alle ouders maken ze mee, en iedereen beleeft ze anders en gaat er anders mee om.

Veel momenten van loslaten zijn ‘eerste keren’ die iedereen meemaakt. De confrontatie met een ‘laatste keer’ zoals de ouders van Loes, daar zijn geen woorden voor. Laat staan een handleiding over hoe je ermee om kunt gaan.

Deze week genoten we van de musical van groep 8, waar mijn oudste dochter Emma aan meedeed. Met een lach en een traan nam zij (en wij ook) afscheid van de basisschool, blij met de mooie en warme afscheidswoorden van haar juf.

Emma moet haar klasgenoten loslaten en de vertrouwde, veilige omgeving van de basisschool. Ik laat het ‘kleine meisje’ los dat haar talenten nu verder mag ontwikkelen op de middelbare school.

Afscheid nemen van een baan of van een eigen bedrijf, dat komt ook vaak voor. Grote kans dat jij dit zelf ook een of meerdere keren bij de hand hebt gehad.

Het ene afscheid gaat je makkelijker af dan het andere. Dat hangt van de omstandigheden af, van de band die je had met de mensen met wie je werkte. Maar óók van je karakterstijlen.

Je karakterstijlen bepalen mede hoe je omgaat met loslaten

De loyale karakterstijl bijvoorbeeld houdt niet van verandering en wil liever dat dingen hetzelfde blijven. De aan-de-top karakterstijl wordt juist enthousiast van nieuw en anders. Die zoekt de uitdaging graag op.

Stel dat je beide karakterstijlen sterk in je hebt. Ja, dat kan 😉 Dan kun je soms letterlijk het gevoel hebben dat je in een spagaat zit. Afhankelijk van je dag of je humeur kies je ervoor iets bij het oude te laten óf juist te gaan voor vernieuwing.

Afscheid nemen kan ook betekenen dat je bepaalde gewoonten of ideeën loslaat. Neem Maaike* die haar leidinggevende functie niet wilde opgeven, maar gelukkig op tijd inzag dat ze het simpelweg niet meer volhield.

In mijn voorbereiding op een gesprek met Maaike stuitte ik op dit prachtige gedicht van Nelson Mandela, dat het proces van loslaten treffend beschrijft.


Loslaten

Loslaten betekent niet, je niet meer betrokken voelen.
Maar ik kan het niet voor een ander doen.

Loslaten is, niet mijzelf losmaken.
Maar het besef dat ik een ander niet kan besturen.

Loslaten is, niet een ander wat toestaan.
Maar hem laten leren door ervaren.

Loslaten is, machteloos toegeven.
Want het resultaat is niet van mij afhankelijk.

Loslaten is, niet een ander willen veranderen of hem/haar de schuld geven.
Maar het beste van mijzelf te maken.

Loslaten is: niet meer zorgen voor.
Maar zorg hebben om.

Loslaten betekent: niet meer vasthouden.
Maar steunen.

Loslaten is, niet oordelen.
Maar anderen de kans geven zichzelf te zijn.

Loslaten betekent niet meer alles willen regelen.
Maar anderen de kans geven de werkelijkheid onder ogen te zien.

Loslaten betekent niet ontkennen.
Maar aanvaarden.

Loslaten betekent, niet langer willen scheiden of twisten.
Maar eigen tekortkomingen zoeken en verbeteren.

Loslaten is niet alles naar mijn hand zetten.
Maar elke dag nemen zoals die komt en daar plezier in hebben.

Loslaten is niet iedereen bekritiseren en veroordelen.
Maar proberen te worden waarvan ik droom.

Loslaten is niet het verleden betreuren.
Maar groeien en leven naar de toekomst.

Loslaten is minder angst
en meer liefhebben.

– Nelson Mandela

Ik heb dit gedicht meermalen gelezen en iedere keer raakt het weer iets anders in mij. Ongetwijfeld springen er voor jou ook zinnen uit die haarfijn aansluiten bij jouw recente ervaring(en).

Zo ook bij Maaike die na jaren van duwen, trekken en heel hard werken tot de conclusie kwam dat het niet meer lukte: “Het werk lukte wel, maar het lukte niet voor mijzelf. Ik werd er niet blij van. Ik werd niet gevoed en voelde dat ik alsmaar aan het strijden was. Dus in die zin lukte het niet.”

Bij Maaike raakte deze strofe van het gedicht haar het meeste in haar kern:

Loslaten is, niet oordelen.
Maar anderen de kans geven zichzelf te zijn.

“Ik heb te veel geprobeerd om mijn ideeën en mijn gedachten over management op te leggen aan het bedrijf waar ik werkte,” vertelt Maaike. “Daardoor werd ik teleurgesteld en gaf ik de ander en de organisatie niet de kans zichzelf te zijn. Iedereen en elke organisatie heeft zijn eigen proces. Ik heb moeite gehad met dat te onderkennen in dit bedrijf en ben er vaak en veel tegenaan gelopen.”

Ze besluit: “Het is goed om afscheid te nemen – ik doe nu een stap terug en laat de speelvloer aan hen. Ik laat dit bedrijf los. Het heeft me vastgehouden, in beslag genomen en ook veel gebracht. Maar ik mag het nu loslaten en dat voelt als een bevrijding.”

Wat laat jij deze zomer los?

De zomerperiode is een periode van reflectie, van loslaten en afscheid nemen. Maar ook een tijd van plannen maken, nieuwe herinneringen creëren, spelen, ontspannen én genieten van de mensen die je dierbaar zijn.

Vaak nemen we in de zomertijd voor dingen waar we anders niet of onvoldoende aan toe komen. We maken ruimte voor nieuwe plannen. Misschien maak je letterlijk ruimte in je (werk)omgeving: opruimen 😉 Of maak je ruimte om aan te voelen waar jij nu echt energie van krijgt en wat niet. Zodat je daarop jouw keuzes kunt baseren, kunt loslaten wat jou niet meer dient én daarna vol energie aan de slag kunt gaan.

Om je te helpen reflecteren, heb ik 2 korte schrijfopdrachten voor jou voor deze zomer:

1. Herinneringen koesteren

Stap 1: Neem 5 minuten om een dit-ga-ik-loslaten lijstje te maken. Waar moet je (of wíl je) afscheid van nemen deze zomer? Denk aan dingen op en rond het werk of gewoonten waar je afscheid van wilt nemen. Maar ook aan contacten die je leegzuigen en waar je een punt achter wilt zetten. Waarschijnlijk wordt het lijstje langer dan je van tevoren had gedacht.

Herinneringen koesteren bij het loslaten - Irene van Gameren

Stap 2: Wat zijn de 5 meest waardevolle herinneringen uit de periode die achter je ligt die je wilt meenemen en koesteren van de dingen waar je afscheid van neemt? Beschrijf deze herinneringen zo zintuigelijk mogelijk. Wat zie je, hoor je, denk je en voel je bij deze herinneringen? Misschien wil je er zelfs beelden aan toevoegen.

NB: laat je niet beperken door het aantal; misschien heb jij veel meer herinneringen die je wilt vastleggen voor jezelf.

2. Loslaten onderzoeken

Laat je gedachten eens enkele minuten gaan over het woord ‘loslaten’ . Schrijf jouw persoonlijke gedachten over loslaten op, jouw associaties en wat er nog meer bij je opkomt en je aan het papier wilt toevertrouwen. Lees dit op een later moment (na pakweg twee dagen) nog eens rustig na en beschrijf dan wat jouw belangrijkste inzicht is uit deze oefening. Wat vertelt dit inzicht jou? Hoe kan het je helpen om meer ruimte te creëren voor jezelf en jouw ideeën?

Wil jij na de zomer verder onderzoeken wat loslaten voor jou lastig maakt? Maak dan nu een afspraak voor een karakterstijlen scan en ontdek hoe je op een andere manier kan omgaan met loslaten. Want als je je karakter beter begrijpt, kan je keuzes maken die écht bij je passen.

* De naam Maaike is om privacyredenen gefingeerd

Tot wanneer stel jij hulp vragen uit?

Hulp vragen doe een Metaprofielanalyse

Hulp vragen is een fenomeen dat veel hoogopgeleide professionals lastig vinden. We hebben geleerd om onszelf te redden. Bovendien zijn we bang om te falen. ‘Fouten maken mag’ is het credo, de praktijk is veel weerbarstiger. Wanneer komt dan het moment dat je aan de bel trekt en toegeeft dat je anderen nodig hebt?

Alle ballen hoog houden, daar heb ik zelf ook een handje van. Stiekem denk ik bij veel taken ‘Ik kan dat net zo goed zelf doen, dat gaat veel sneller’. En voor ik het weet ben ik druk met veel taken die me afleiden van wat ik echt graag doe. Inmiddels heb ik een team van mensen om mij heen verzameld die dit soort taken van mij overnemen. Vaak nog sneller en beter ook!

Alle ballen hoog houden

Onlangs zat ik met Merel en haar manager om tafel. Merel is iemand die altijd direct klaarstaat voor een ander. Haar collega wordt ziek en hup, Merel is de eerste die roept dat zij haar taken er wel bij pakt. Als projectleider is ze gewend om vele ballen hoog te houden. Naast een fulltime baan houdt ze bovendien een gezin met drie tieners draaiende en is ze actief als vrijwilliger in verschillende netwerken.

Tot het moment dat het haar letterlijk begint te duizelen. Na een korte ziekenhuisopname en weken van noodgedwongen rust pakt ze de draad weer op. Het liefste weer net zo voortvarend als voorheen, maar het lukt niet meer. Ze voelt zich ziek zonder lichamelijke oorzaak. En zo zitten we een paar weken later op Merels initiatief met z’n drieën bij elkaar, omdat Merel wel inziet dat er iets moet veranderen. Een moedige stap, want hulp vragen doet ze liever niet.

Je gedachten verkennen omtrent hulp vragen

Ik doe het zelf wel”, “Het lukt me nu vast ook wel”, “Wat gaan ze wel niet van me denken als ik dit niet alleen aankan?” Typische gedachten die in je op kunnen komen wanneer je overweegt om hulp te vragen. Hoe vaak betrap jij jezelf op zulke gedachten? Misschien merk je zelfs dat je tegenwoordig vaak piekert, sneller overbelast bent en dat het gewoon allemaal zwaarder lijkt. Maar hulp vragen? Mwah, toch maar liever niet. Want dat geeft je het gevoel dat je het alleen niet aankan, dat je faalt of dat je anderen tot last bent. Toch kan het zinvol zijn om op bepaalde momenten juist wél hulp te vragen en/of te aan te nemen.

Soms wordt het gewoon teveel en is het nodig dat iemand voor je in de bres springt of mee de handen uit de mouwen steekt.

Wat is jouw remmende factor?

Moeite hebben om hulp te aanvaarden kan beïnvloed worden door verschillende factoren:

  • Je hebt vanuit je opvoeding meegekregen dat het not done is om hulp aan anderen te vragen.
  • Je bent iemand die liefst zo zelfstandig mogelijk is of die allergisch is voor de bemoeienissen van een ander.
  • Je bent perfectionistisch en bang dat anderen het niet naar jouw standaard zullen uitvoeren.
  • Je hebt moeite met loslaten en vertrouwen, delegeren heb je eigenlijk nooit goed geleerd.
  • Je bent bang dat je zakenpartners, investeerders of collega’s je niet meer serieus zullen nemen of als zwak zullen zien als jij hulp vraagt.

Laat het zo ver niet komen!

De dag dat Merel in het ziekenhuis lag en hoorde dat ze gelukkig niets ernstigs mankeerde, besloot ze om hulp te vragen. Hoe anders had het kunnen aflopen wanneer ze op dezelfde voet was verdergegaan? Ze zag de ongelukkige voorbeelden bij haar op zaal liggen.

Merel wilde onderzoeken wat haar echt motiveert in haar werk. Want, als ze eerlijk was naar zichzelf, had ze al diverse signalen genegeerd. In verschillende situaties was ze over haar grenzen gegaan. Maar ook dat kon ze pas zien toen ze tot rust kwam. Met een metaprofielanalyse heeft Merel helder zicht gekregen op wat haar onbewust motiveert en hoe zij denkt en handelt in haar werk. Van daaruit is ze stap voor stap gaan verkennen welk werk nu echt bij haar past en wat voor haar zinvol is.

Zet je schroom op zij en vraag hulp

Onthoud dat hoe langer je het vragen om hulp uitstelt, hoe langer je (over)belast wordt. Dat je steeds meer een gevoel kan krijgen van wanhoop en hulpeloosheid. Voor niets en niemand bevorderlijk. Bekijk het ook eens van een andere kant: als een ander in eenzelfde situatie om hulp vraagt, beoordeel jij hem of haar dan ook zo kritisch? Of vind je dat dan weer wél normaal?

Zet vandaag nog de eerste stap

Tot slot, hoe makkelijk vraag jij om hulp? Aan wie zou je vaker hulp willen vragen? Welke taak doe jij nu nog zelf, die je eigenlijk prima aan een ander kan overlaten? Begin daar dan eens mee…