Mezelf herontdekken hoeft niet meer, mezelf blijven inspireren wél

Mezelf herontdekken is niet nodig, inspireren wel - verhaal Irene van Gameren

Marlous* is net gewisseld van baan. Na 15 jaar bij dezelfde werkgever koos ze, op zoek naar meer afwisseling, voor een baan als accountmanager bij een organisatieadviesbureau. Ze heeft het op haar nieuwe plek goed naar haar zin, maar voelt de behoefte om zich op persoonlijk vlak verder te ontwikkelen.

Ze heeft bij haar vorige werkgever een fantastische tijd gehad, benadrukt Marlous. En niet alleen het bedrijf is flink veranderd, maar ook haar leven. Moeder geworden van een zoon van 13 en een dochter van 11 met ADHD, en ondertussen een mooie carrière opgebouwd.

“Ik heb me zo ongeveer 3 keer totaal opnieuw moeten uitvinden,” grinnikt ze, “maar daar kreeg ik ook wel alle ruimte en steun voor.”

Haar nieuwe baan biedt opnieuw veel uitdagingen en mogelijkheden om zich als professional verder te ontwikkelen. En toch voelt ze, na 6 maanden, de behoefte om andere routes te verkennen. “Onbewust heb ik mezelf alleen toegestaan om me in mijn werk verder te ontwikkelen. Maar ik weet dat er zoveel meer in mij zit.” Juist daarom is Marlous naar mij gekomen.

Onbewust heb ik mezelf alleen toegestaan om me in mijn werk verder te ontwikkelen

De appel valt niet ver van de boom

“Hard werken is me niet vreemd. Mijn vader leidde 3 fabrieken en werkte 60 uur in de week. Ik had mezelf voorgenomen om dat zelf heel anders te doen, maar ongemerkt zit ik aardig in hetzelfde spoor.”

“Ik haal de 60 uur wel niet, maar naast mijn werk en gezin blijft er weinig ruimte over voor mijn eigen ontwikkeling. Terwijl ik zo veel heb te bieden én bruis van de ideeën!”

Haar strategische denken had altijd de overhand

Marlous vertelt dat ze altijd gewend is geweest om met haar ratio beslissingen te nemen. Dat paste ook bij de strategische functies die ze had. Haar eigen behoeften en verlangens kregen tot nog toe weinig ruimte, maar ze merkt dat dat begint te knellen. Haar onderbuikgevoel kan en wil ze niet langer meer negeren. Daarom wil Marlous meer inzicht in zichzelf.: in haar karakter, werkmotivatie en haar blauwdruk voor het nemen van beslissingen.

Van inzicht naar begrip

Na het doorlopen van de Cirkel van Inzicht ben ik nieuwsgierig naar het antwoord op de vraag: waarin verschilt jouw persoonlijke ontwikkeling als mens van jouw ontwikkeling als professional?

“Misschien kunnen die 2 wel samenvallen,” peinst Marlous hardop. “Maar ik heb op de een of andere manier de angst dat ik mijn werk verwaarloos als ik kies voor mezelf als mens. Nu ik mezelf zo hoor praten, besef ik ook dat ik mezelf tegenhoud om te schakelen tussen deze 2 werelden in mijn hoofd.”

Van 2 werelden naar een nieuw totaalplaatje

Wow, wat een mooi inzicht, denk ik, terwijl Marlous vertelt dat ze een enorme beelddenker is. Daarom vraag ik haar om een tekening te maken van hoe zij die 2 werelden voor zich ziet. En dan blijkt dat Marlous haar brein letterlijk opdeelt in 2 werelden (zie het linker plaatje hieronder).

Brein Marlous bij Blog Irene van Gameren

We zijn samen gaan kijken wat elk deel voor positieve bijdrage levert. Want ieder deel brengt een bepaald gevoel van flow met zich mee, En dat brengt Marlous uiteindelijk tot de kern van wie ze is.

Door beide delen te integreren, heeft Marlous een nieuw plaatje getekend. Een plaatje over zichzelf, dat ze haar ‘Totaal ik’ noemt. Automatisch koos ze voor een andere kleur. Dit nieuwe beeld geeft haar een rustig gevoel: “Alsof het altijd zo is geweest.” Waarop ik vraag: “Waar wacht je nog op tot je de wereld gaat bieden wat je het liefste wilt bieden?”

Je eigen excuses onderzoeken

Na een uitbundige lach zegt Marlous: “Een bordje aan de muur of een certificaat dat ik dat officieel mag doen. Wat ook niet helpt, zijn gedachten of de wereld wel op mij zit te wachten of ik wel goed genoeg ben voorbereid.”

Na een eenvoudige oefening landt het beeld van haar nieuwe ‘Totale ik’ echt en voelt Marlous dat de weg vrij is om te beginnen.

Prompt vertelt ze enthousiast dat ze al een compleet plan heeft uitgedacht. Ze wil het liefst ouders van kinderen met ADHD gaan coachen en voorlichten. Ze weet uit eigen ervaring dat ‘een hobbel kunnen nemen’ vaak in kleine dingen zit. “Het is met ADHD echt een kwestie van trial and error, van veel experimenteren, omdat ieder kind weer uniek is.”

Experimenteren met concrete acties

Het bruggetje naar zelf gaan experimenteren ligt voor het oprapen. Al snel hebben we 3 concrete acties bedacht om mee te starten:

  • Een blog beginnen over haar eigen ervaringen. Marlous weet hoe helpend dat kan zijn voor anderen en ze houdt van schrijven;
  • Een training volgen bij een ervaren ADHD-coach;
  • Onderzoeken welke coachopleiding het beste bij haar behoeften aansluit.

Dat bordje aan de muur gaat er vast en zeker komen. En ik ben blij dat ik nog een tijdje mag meelopen met Marlous, want ze wil door met onze gesprekken. Ze is bang dat ze anders terugvalt in haar oude patroon van puur op basis van ratio beslissingen nemen.

Inzicht in jezelf – begin bij het begin

Zoals de Cirkel van Inzicht Marlous heeft geholpen, kan hij jou ook verder helpen. Het maakt niet uit waar je in jouw ontwikkeling zit. Ik heb de Cirkel van Inzicht ontwikkeld om iemands unieke profiel op een eenvoudige manier te ontdekken. Het zijn niet meer dan 3 puzzelstukken die samen een diepgaand inzicht geven.

De Cirkel van Inzicht maakt snel duidelijk waar bij jou (of in jouw team!) de potentie en de pijn zit. Vanuit dit inzicht kun je nieuwe keuzemogelijkheden ontdekken én via concrete acties toewerken naar een blijvende verandering. Ik help je er graag bij!

Nieuwsgierig hoe ik jou of jouw team kan helpen met de Cirkel van Inzicht? Neem dan contact met mij op. Ik vertel je er met plezier meer over.

*Om privacyredenen is de naam van Marlous gefingeerd.


Communicatie leidt niet automatisch tot begrip

Persoonlijk contact is de sleutel in succesvolle relaties. Want communicatie leidt niet automatisch tot begrip

Ik staar naar mijn scherm. Pff, mijn oudste dochter (12) heeft me geappt. Nu lees ik graag en veel, dus ik ben een geoefende lezer, maar hier kan ik geen touw aan vastknopen. Een blog over wat ik om me heen zie gebeuren en wat naar mijn idee de oplossing is voor meer begrip.

Mijn jongste dochter wil haar typediploma halen voor ze naar de middelbare school gaat. Met een online typecursus (zelf noemen ze het DuckTypen) werkt ze nu met veel plezier aan een eigen krant en leert ze op een speelse manier blind typen. Ach, ook zij gaat me over een tijdje vast ‘steno-appjes’ sturen, maar nu oefent ze tenminste met complete zinnen 😉

Als het aan mijn 10-jarige dochter ligt, duurt dat niet lang meer. Ze klaagt dat ze zowat de enige is in haar klas zonder smartphone. Ze zal toch nog even moeten wachten, maar het is wel echt een kind van deze tijd. Een tijd waarin computers niet meer weg te denken zijn uit het onderwijs en steeds meer jonge kinderen aan het scherm van hun mobiel geplakt zitten.

Wat heeft steno hier nu mee te maken?

Steno leidt tot onbegrip

Veel mensen (niet alleen jongeren!) spreken tegenwoordig voornamelijk in een soort steno. Ik zie daarin een directe relatie met onze manier van online communiceren. We vertellen niet hoe iets ons raakt maar sturen een verdrietig gezichtje. We hoeven niet uit te leggen dat we hardop zitten te hinniken van het lachen, maar schrijven LOL.

Ja, hier en daar steek ik nog wel wat op van de appjes van mijn 12-jarige dochter. Toch kan ik ze af en toe niet ontcijferen en dan irriteren de afkortingen en het gebrek aan interpunctie me mateloos.

Ook in organisaties zie ik de uitdaging om elkaar goed te verstaan steeds groter worden. Met alle gevolgen (lees: misverstanden) van dien. Of je hoort over ruzies tussen volwassenen (!) door een verkeerde opgevatte reactie op e-mails of social media. Of je kijkt naar een talkshow en denkt bij jezelf: is dit een diepte-interview of een reeks ingestudeerde oneliners?

De stap van onbegrip naar invullen is klein

Het grote probleem bij steno-berichten en oneliners is dat we zelf gaan invullen wat we niet begrijpen zonder bij de ander na te gaan: wat bedoelde je? Als anderen op die manier voor ons invullen, worden we soms kwaad. Aan de ene kant terecht, maar aan de andere kant mag je jezelf ook wel afvragen waarom die ander de neiging had om in te vullen…

En natuurlijk begrijpen we zelf onze ultrakorte boodschappen volkomen. Dat ze voor de ander in het beste geval ietwat cryptisch zijn en in het ergste geval onbegrijpelijk, is moeilijk te bevatten. Misschien vraag jij je ook wel eens af: waarom begrijp je me nou niet, sukkel!

Communiceren draait om begrepen worden

Wat ik al zei, het grote gevaar van steno-communicatie is dat zulke berichten voor misinterpretatie zorgen. En communiceren draait maar om één ding: elkaar begrijpen.

Eigenlijk wil iedereen niets liever dan begrepen worden. Maar daarvoor moet je allebei moeite doen. Als luisteraar moet je er met je aandacht echt bij zijn (dat ben je niet als je in een live gesprek je appjes checkt). En als spreker of schrijver moet je in staat zijn om jouw bedoeling of intentie zo over te brengen dat de ander je kan volgen. Tja, bij mijn oudste dochter zou het al een stuk schelen als ze gewoon punten en komma’s ging gebruiken 😉

De vraag is: wat heb jij nodig om begrepen te worden en om de ander te begrijpen?

Een experiment

We hebben bijna allemaal een smartphone en daar zit standaard een spraakrecorder op. Neem eens een gesprek op met een vriend of vriendin (wel even toestemming vragen natuurlijk) en luister het gesprek terug. Op welke momenten denk je dat je de ander écht hebt begrepen en waar voelde jij je zelf wel of niet begrepen?

Nu komt het interessantste stuk van de opdracht: ga na bij jezelf waar dat ‘je begrepen voelen’ nou in zit. En wat zou jou helpen om meer wederzijds begrip te creëren? Je zult verbazingwekkende dingen ontdekken waar je hopelijk mee aan de slag kan.

Eigenlijk wil iedereen niets liever dan begrepen worden

Ik heb dus niets met steno

Voor mij geen steno, geen gesprek in oneliners en niet alleen online contact. Ik duik liever wat dieper onder de oppervlakte om te ontdekken wat een ander motiveert. Of om te horen dat ik iets over het hoofd heb gezien wat wel echt relevant is.

Iedereen kan dit, maar steeds minder mensen zie ik het doen. En volgens mij heb je hier maar één techniek voor nodig, en dat is de kunst van de juiste vragen stellen.

Ik kom ook mensen tegen die denken dat ze het niet waard zijn om naar te luisteren. En mensen die bang zijn dat er iemand naar hen zal kijken of die zelfs niet eens naar hun eigen woorden durven te luisteren. Dan kan online communicatie – contact wil ik het niet noemen – een handig schild zijn, maar een schermpje tussen jou en de ander is nooit een oplossing.

Sleutel voor goede relaties


Persoonlijk contact is voor mij de sleutel voor goede relaties in mijn werk en privé. En daarbij een gezonde dosis nieuwsgierigheid . Dat levert mij keer op keer boeiende gesprekken op en inzichten over mezelf. Ik zie heus wel de waarde van social media (nou ja, soms dan toch) en kan mijn smartphone niet missen. Dus dit is geen tirade tegen de techniek, maar ik maak me wel zorgen over hoe we met de techniek live communicatie dreigen te vervangen.

Dus schrap steno, switch over naar offline en ga het gesprek aan. Geniet ervan!